“මළ කෙලියයි. ඒක වහල කියන්නකො. දැන් මොකද කරන්නෙ?”

“මොනව කරන්නද. එන්න කලින් කෝල් කරන්න එපැයි. දැන් ඉතිං යමං ඔහොම ඇවිදගෙන ඉස්සරහට. හම්බෙන මොකක් හරි එකකින් කමු”

පහුගිය බදාදා මායි යාලුවෙකුයි පොඩි බඩගින්නකට රියල් චයිනීස් පාරක් දාන්න කියලයි බම්බ ‘ටොම් යම්’ එක පැත්තට ගියේ. වැඩේ කියන්නෙ ඒ යදිදි ඒක වහල කියන්නකො. යාළුවගෙ බැණුම් කෝටිය අස්සෙ මම ඇහෙන්නෙ නෑ වගේ ඉස්සරහට ගියේ.

“දෙයියනේ ඉක්මනට කඩයක් හම්බවෙයන්!”

කිව්වට විශ්වාස කරන්න යාළු ප්‍රාර්ථනාව කරල අඩි 10ක්, අඩි 10ක් යන්න හම්බුනේ නෑ… මෙන්න තියෙනව හායි ගාලා ඇරපු තඩි හෝටලයක්, පාරෙ අනික් පැත්තෙ. හෙවිල්ලක් බැලිල්ලක් මොකටෙයි, ගත්ත ගැම්මටම පාර පැනපු මම කෙළින්ම ගිහින් නතර වුණේ හෝටලේ ඇතුළෙ, අයිනට වෙන්න තිබුණ මේසෙකින් වාඩි වෙලා. ඒ අස්සට යාලුවත් දඩිබිඩියට ඇවිත් පුටුවක් ඇදගෙන හරිබරි ගැහුණා.

සන්තෝසයි කියන්නෙ, සෙනඟ හිටියෙ නැති නිසාද මන්දා සේවක මිත්‍රය වාඩි වෙච්ච පරක්කුවට අපේ ළඟ. මෙනුව එහෙම අතට දීලා ඒ වෙලාවෙ ගන්න පුළුවන් කෑම ටිකත් පෙන්නුව. ඒ විතරක් නෙවෙයි ඒ අතරට මේසෙ පිහිදාලා කරල හැඳි ගෑරුප්පු පිඟන් කෝප්ප තියල හදලත් දුන්න කියන්නකො.

“මට… මට්න් බිරියානි එකක් (රු. 580) ගේන්න” මෙනුව දෙතුන් පාරක් එහෙට මෙහෙට පෙරළපු යාළුව නිකම් සැකෙන් වගේ ඕඩරේ දැම්මෙ. සමහර විට මට්න් තියෙනවද නැද්ද කියල ෂුවර් නැති නිසා වෙන්න ඇති. ඒකට කාරි නෑ කියල මම දැම්ම ‘යාල් ස්පෙෂල් මික්ස් ෆ්‍රයිඩ් රයිස් එකක් (රු. 540)’ කිසි හෙවිල්ලක් බැලිල්ලක් නැතුවම.

කොහොම හරි ඕඩරේ දාලා විනාඩි 5ක් ගියේ නෑ කෑම ටික මේසෙ උඩ. උණුඋණුවෙ දුම් ද දා… ඒ මදිවට සුවඳේ බෑ අප්පා. මික්ස් ෆ්‍රයිඩ් රයිස් එක නම් දැක්කාම කටට කෙළ උනන සීන් එකක් තිබ්බෙ. මට්න් බිරියානි එකෙත් මට්න් කෑලි තොගයයි. එසේ මෙසේ සයිස් ඒව නෙවෙයි, තනි අඟලෙ අඟලෙ වගේ කෑලි.

ඇලුමිනියම් පිඟානට කෙහෙල් කොළයක් එහෙම දාලා, බත් ටික පොඩි මුට්ටියකට බෙදලා මිරිස් හොදියි, මෝරු එක්ක මේසෙට ඇවිත් තියෙද්දි ඉතින් තව කෙසේ බලා හිඳින්නද. උඩින්ම ඉඳපු ඉස්ස ගෑරුප්පුවට අරගෙන එක කටට රස බලපු මට නිකම් පිස්සු වගේ. කියාගන්න බැරි ගානයි රස.

අවංකයෙන්ම ඒක නම් සුපිරිම ෆ්‍රයිඩ් රයිස් එක හොඳේ. රම්පෙ, කරපිංච හොඳ හැටි දාලා, බැදිච්ච ලූණු, තක්කාලි අඩුම කුඩුම ටිකත් දාලා, එතකොට එනසාල්, කරාබුනැටි එක්ක අමුතු අමුතු ඉන්දියන් කුළුබඩු ටිකකුත් දාලා පුදුම රසක් තියන්නෙ. අනික සැර ගතියත් ගානට. මොනව හරි සෝස් ජාතියකුත් දාපු පාටක් තිබ්බ, මොකද රස නිකම් දිව පිනා යන ගතියකට බර වෙලානෙ තිබ්බෙ. ඊටත්, බත් එකට දාපු තඩි ඉස්සො, හීනියට ලියල දාපු චිකන්, මතකෙ හැටියට අතරින් පතර දැල්ලො කෑලිත් හමුවුණාද කොහෙද. හැබැයි ඉතින් බත් එකට ආපු රසම් එක නම් හරි යන්නෙ නෑ. ඒකෙ කිසිම නෑනෙ මෙව්ව එකක්… නිකම් වතුර ගතිය විතරයි.

අන්න ඒකට යාළුවගෙ මට්න් බිරියානි එකට ආපු මෝරු එක. බිරියානි බතත් එක්ක සුපිරියට නැගල  යනව. අනික ඒකෙ තිබ්බ මට්න් කෑලි ටිකත් හොඳ පදමට මිරිස් තුනපහ, දාලා තම්බල නිසා රස සුපිරි. හැරත් තඩි මට්න් කෑලි 12කට 15කට එහා පැත්තෙ බත් එකේනෙ. පොඩි කණගාටුවකට තියෙන්නෙ ෆ්‍රයිඩ් රයිස් එකේ හැටියට බිරියානි බත් එක එච්චර රස නැති එක තමයි. අනේ මන්දා ඒකෙ අර මසාලා රස එහෙම නම් නැති ගානයි. හැබැයි ඉතින් ඒකෙන් පාඩු වුණේ මට. මොකද යාලුව බිරියානි එකෙන් බාගෙකට වග කියල ඊට පස්සෙ බැස්සනෙ මගේ රයිස් එකට. වෙලාවට ඒ වෙද්දි මම හොඳ හැටි බඩ පුරවගෙන හිටියෙ.

“ස් ස්… එක්සියුස්. මට ගේන්නකො චොකලට් මූස් එකක්.” මම ඩෙසට් ඕඩරේ දැම්ම.

“ආ… මටත් ෆලූඩා එකක් ගේන්න” ඒ වෙනකොටත් කකා ඉඳපු යාළුව එක පාරමනෙ කියල එයාගෙ බීම ඕඩරෙත් දැම්ම.

ෂප්පේ… වෙලාවෙ හැටියට පංකාදු චොකෝ මූස් එක. කිරි රසත් ගානට. ඒකට පාවිච්චි කරපු චොකලටුත් සාමාන්‍ය හොඳ කොලිටි චොකලට්. විශේෂයෙන්ම කියන්න ඕන මූස් එකක තියෙන මෘදු ගතිය එහෙමත් නියම ගානට එන්න තමයි ඒක හදල තිබ්බෙ.

“චැහ්! අපරාදෙ ගත්තෙ” යාළුව නිකම් කේන්ති ගිහින් වගේ ෆලූඩා එක දිහා බලාගෙන ඉන්නව.

“මොකෝ සීන් එක” මම නිකමට විමසල බැලුව.

“මෙලෝ රහක් නෑ බං. සිරප් හෙන පොඩ්ඩයි. ඒ මදිවට ජෙලි කෑලි නැති ගානයි. කිරි රස තිබ්බට දාපු අයිස් ක්‍රීම් එකෙත් කොලිටිය අන්තිමයි බං”

“අවුලක් ගන්න එපා ඉතින්. බඩ පැලෙන්න බත් කෑවනෙ. දැන් හිත හදාගෙන යමං”

සෙනික බිල ගෙවල දාපු මම යාලුවත් එක්ක එළියට බැස්සෙ ආයෙත් දවසක නම් අනිවා එන්න ඕන කියල හිතා ගෙනමයි. මොකද අහම්බෙන් හම්බවුණත් සුපිරි බත් කඩේනෙ. හැරත් වෙලාවක් අල්ලල රයිස් ඇන්ඩ් කරි එකකුත් රස බලන්න එපැයි!