වර්තමානය කෙසේ වෙතත්, අතීතය කියන්නේ අපට අමතක කරන්න බැරි දෙයක්. මේ අතීතය තුළ මුසු වෙච්ච ආදරය, විරහව, එහෙමත් නැත්තන් වෙනත් හැඟීමක් ගෙන දුන්නු අත්දැකීම් රැසක් තියෙනවා. ඒවා තමන්ගේම අත්දැකීම් වෙන්නත් පුළුවන්. නැත්තන් වෙන කෙනෙක්ගෙන් තමන් අහපු, දැකපු දෙයක් වෙන්නත් පුළුවන්. කොහොම වුණත්, කලාකරුවෙක් කැටයම් කරන පද වැලක ගොඩක් වෙලාවට මුදාහැරෙන්නේ මෙන්න මේ වගේ අත්දැකීම්. අපි මේ දක්වලා තියෙන කතාන්දර කියවද්දී, ඔයාලටත් ඒක තේරුම් යන්න ඇති.

ඒ කාලේ ඉතින් ගෙදරක රූපවාහිනියක් තියෙනවා කියන්නේ, අද කාලේ ගෙදර ලැම්බෝගිනියක් තියෙනවා වගේ තමයි. දැන් නම් රිමෝට් එක හතර අතට ඔබලා, වැඩසටහන් බලන්න පුළුවන්කම තිබුණට, ඉස්සර තිබුණේ චැනල් කීයෙන් කීයද? අඟල් දොළහේ කළු සුදු රූප පෙට්ටිය ඉස්සරහ ගෙදර හැමෝමත් එක්ක වාඩිවෙලා, ඇස් කන් අයාගෙන රූපවාහිනිය බලපු කාලයක් ඔයාලටත් තියෙන්න ඇති.

කොහොම වුනත් මේ සිංදු ටික ඇති පදමට අහල පද පේලි ටික මතක තියාගෙන ඉන්න එකෙන් නම් පාඩුවක් වෙන එකක් නෑ. අපි කිව්ව වගේ යාලුවො සෙට් වුනු වෙලාවක දමල අරින්න බැරියැ කට්ටියට පැය ගාණක් තිස්සෙ නටන්න.

හැබැයි ඉතින් ඒ විදියට එන්නෙ ඉටෑලියන් ස්ටයිල් එකට පැස්ටා හැදුවාම තමයි. ශ්‍රී ලංකන් ස්ටයිල් එකට හැදුවාම එන්නෙ වෙන රසක්. සැර ටිකක් වැඩි, චීස් බේරෙන තරමටම නැති, එතකොට කැරට්, ලීක්ස් ටිකකුත් එකතු වුනු, ඇත්තටම ඒකත් නියම රසක්.

තමන් වගේම ලේ, ඇස්, මස්වලින් හැදුණු කෙනෙක්ගේ හුස්ම වැටෙන එක නවත්තන්න, කොච්චර නම් පාපකාරී හිතක් තියෙන්න ඕනෙද? එඩ්වඩ් ජයකොඩි මහත්මයාගේ හඬින් ඇහෙන මේ ගීතයේ තියෙන යුද්ධයෙන්, අපේ රට මිදුණු බව හැබෑව. ඒත් තෙවරක්  බුදුන් වැඩි රට විදියට අභිමානයෙන් කියන, මෙච්චර බණ කියන, අහන රටක් වුණු ලංකාව ඇතුළේ, මේ වගේ බිහිසුණු මරණ වෙන එකේ කෙළවරක් අපට කවදා නම් දකින්න ලැබෙයිද?